Heit isches hôaß . .

Heit isches hôaß . .

Heit isches hôaß, ond s’Hemed bebbed,
ma ka sich blos vor d’Hausdir schlebbe.
Zonge hangedr ganz drocke en dr Gosch,
dô bischd grad froh wennd Schatte hôschd.
Vielleichd uffm Bänkle halblebig gruebe,
ha dô verreckschd doch en dr Stube.
A jedem Häärle hangt en Wassrtropfe,
dô kasches grad bleibe lau, des Zopfe.
Siehschd aus wia vore Kueh agschlotzed,
älles bebbed, ond älles a dr tropfed.
Jedzd wirds abr Zeit für ebbes kalts,
i ha schô ä Schbinnebett em Hals.
Ha, nô duet mer halt e Bierle uff,
ond lehrtes nei, i scheiß doch druff,
ond wenns nô staubet glei no ôans,
isch doch klar, weil ôans ischd kôans.
Ond wenns d‘r nôchher dremmlig ischd,
nô überlegschd von was des ischd.
Hôschd a doch Bierle zviel verwischt,
odr hôschd doch en Sonneschdich?
Vo beidem kamer dobbeld sehe,
lass blos dei Weib no it end’ Nähe!
S’kommt halt druff a wia sche se ischd,
ische häßlich, nô hôschd dr Mischd.
Isches a schene nô hôschd gwonne,
nô lieged mitenander nei end Sonne.
Ond stregged Fiaß an Hemmel nuff,
s’wird wieder kälter, scheiß doch druff.

Janfried Seeburger 26.08.16