De mojste Stadt Ostfreeslands mit dat riekste Volk.
stun tüschen Bunde und Weener, bleven is en grode Kolk.
De har de hochste Glockentorn. de Kark weer moi un groot,
kien een dor kümmer sük um Gott, kien een um sien Gebot.
Weene het de Stadt dor heten, vertellt uns de Legende,
un van de Vögel Jütak, de sung van Weenes Ende.
Weene, Weene sall vergahn, sall noch söben Jahre stahn,
sall noch söben Jahre stahn, dann sall Weene unnergahn.
De Lüd, de lachten over Jütak on over dat wat he verkünd.
Se dreben dat blot noch schlimmer, un wieder levten de in Sünd.
Kien söben Jahr weern vergahn, weer hört man Jütak singen,
he seet in`Kark up`t golden Krütz un leet sien Stimm dor klingen.
Weene, Weene sall vergahn, sall kien söben Maand mehr stahn,
Sall kien söben Maand mehr stahn, dann sall Weene unnergahn.
De Lüd, de drebend schlimm un schlimmer, se hebt zertramelt goodet Brot,
un tegen an, up de Fehns, weer groode Hungersnot.
Tout darde mal kem Jütak nu, weer flog he in de Kark,
Taut letzte mal sung he nu, man nüms nahm dat tau Hart.
Weene, Weene sall vergahn, sall noch söben Dage stahn,
sall noch söben dage stahn, dann sall Weene unnergahn.
Na söben Dag fungt an tau beben. Weene versunk mit aal sien Volk,
Wor mal stunn een moie Stadt, is nu een grode schwarde Kolk.
De Geschicht de sall tau denken geben, up`t Müll dor finden wie goodet Brot,
un tegen an in`t darde Welt, is groode Hungersnot.
Kien Minske sall mehr hungern, uns Eer de mutt bestahn,
hör sall`t neet gaan as Weene, denn de muss unnergahn.
Rolf Grebener
