Man vadagen kummst weer

Büst so wiet wech van mi
un ik sitt hier alleen.
To´n Proten hebb ik menig Minsch.
To´n Leev hem man kien een.

Dien Stimm do ik vermissen,
dien Hann un ok dien Mund.
Wenn ik di nich bi mi hebb,
föhl ik mi nich gesund.

D´rum sitt ik hier to wachten
dat Hart, dat puckert blied.
Vandagen kummst du na Huus hen.
Dat word ok langsaam Tied.

© Sabine Brauer